นับหนึ่ง

คนเราเดินมาถึงจุดหนึ่งเราได้เจอเรื่องราวมากมาย
ทั้งเรื่องความรัก..ความสุข..ความทุกข์
แล้วเราก็เรียกร้อง..หาความรัก..ความสุข
จนลืมนึกถึงความทุกข์ไป..เหมือนกับว่ามันไม่ได้อยู่กับเราเลย
แต่แท้จริงแล้วความทุกข์มันแอบซ่อนตัวอยู่ทุกมุมทุกด้านรอบๆๆตัวเรา
รอว่าวันไหนเราอ่อนแอมันจะแสดงตัวให้เรารับรู้ว่าอย่าลืมฉันสิ..ฉันอยู่นี่
ทุกคนต่างวิ่งหนีไม่อยากให้มันก้าวเข้ามาไกล้..สุดท้ายถ้าเราอ่อนแอ
เจ้าความทุกข์มันก็เข้ามาอยู่กับเราแต่เราจะทำอย่างไรที่จะปรับตัว
และยอมรับมันเป็นเพื่อน..เพราะถ้าเราทำได้เจ้าเพื่อนทุกข์มันก็คงไม่รบกวน
ให้เราเป็นทุกข์นานหรอก..ใจเราตัวเราบางทีก็ไม่รู้ว่าต้องคิดอะไรมากมาย
บางครั้งเพียงแค่เล็กน้อยมันช่างเจ็บกว่าบาดแผลจริงๆๆนะ
กาลเวลาเป็นตัวสมานและเยียวยาจริงหรือ..เราว่าคงไม่ทั้งหมดหรอก
แต่อย่างน้อยก็ทำให้คนคนหนึ่งหันกลับมานั่งทบทวนสิ่งที่ผ่านมาได้
ว่าเราตัดสินใจอะไรไปบ้างในกาลเวลาที่ผ่านมา
อาจผิดพลาด..ถูกต้อง..แม้มันไม่อาจจะกลับไปแก้ไขอะไรได้
แต่ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้คนคนหนึ่งได้เดินก้าวผ่านจากจุดนั้นมาได้
บางทีมองย้อนกลับไปก็ช่างน่าแปลกใจนักว่าทำไมเราผ่านมันมาได้นะ
ผ่านมาได้ไง..เราหวังว่าในวันที่เราอ่อนแอเป็นทุกข์
เราจะผ่านมันไปได้เหมือนที่เราเคยทำมา
เรามาเป็นเพื่อนกันนะเจ้าความทุกข์แต่อย่าทำให้จิตใจฉันอ่อนแอ
ฉันไม่สามารถอยู่ภายใต้คำสั่งใครได้นอกจากใจฉันเอง
เพราะฉะนั้นเจ้าจงเป็นเพื่อนฉันคอยเป็นกำลังใจให้ฉันได้เข้มแข็ง
เท่านี้เพียงเท่านี้เองที่ฉันต้องการไม่ต้องติดตามฉันตลอดเวลาก็ได้นะ
ขอร้องละ..ฉันอยากเป็นอิสระ..อยากทำอะไรด้วยตัวเอง...

เธอเป็นเพื่อนที่เดินดูฉันห่างๆๆก็พอแล้วขอบคุณสำหรับความห่วงใย
เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะขอบคุณที่มาเยี่ยมฉันแต่ไม่ต้องบ่อยก็ได้นะ
เพราะใจฉันสะบายดีขอเพียงแค่เธอดูแลฉันห่างๆๆก็พอแล้ว
ขอบคุณเจ้าความทุกข์ที่ห่วงใยกันขอบคุณจริงๆๆ^^